Kim?

Dünya nötralize olmuş gibi. Her şey sıfırlanmış. Tüm ötekiler eşit bir hizada diziliyorlar bir uçtan bir uca.  Nerede olduğunun, kime bağlandığının ya da kimi  özlediğinin, kimlerle tanışık olduğunun, en yakınının ya da en uzağının, şu an ne ile meşgul olduğunun, döşediğin yalandan kariyerin ve ötekiliğin bir önemi yok. Her şey ve herkes olmak! Ya da hiçbir şey!

Okuduğum tüm metinler bir bir silikleşiyor. Farz ettiğin tüm dogmalar… Girdiğin tüm kılıklar… Diline üşüşen sözcüklerin ve attığın adımların sana ait olmadığını hele şükür idrak etmen…

Tüm bunları kim’e yazıyorum? Kim’in anlayışına sığınıp, ruhumu okşamasını diliyorum içten içe? Birden ayağa kalkıp, şarabımı yudumluyor, şerefine içiyorum tüm yaşananların – bilincimin dışına taşan büyük çoğunluk nail en fazla bu şerefe… Özgürüm biliyorum, ve en zor olan bu!

Hedefe en yaklaştığım an, itiyorum onu! Bir hedefi olmasından hicab ediyor belki bende bir parça. Tanrıların kahkahaları çınlıyor, çınlıyor ve yankısı yayılıyor sonsuzluğa. Bir veba dalgası hepimizin birden üstüne çullanıyor böylece. Ezelden beri biz olan, üryanlığımızdan utanıyoruz. Bir bir dökülüyor sözcükler, boşa gitmekten korkarak, erimekten korkarak, olanca katılığıyla çıkıyorlar.

Başımı öbür yana dönsem, dünya bambaşka bir hâl alacak, biliyorum. Nefret ve sevgi birbirine sarılıyor. Ölesiye seviyorlar birbirlerini ve ölesiye nefret ediyorlar birbirlerinden. Nefret biraz sevgi oluyor, sevgi biraz nefret. Yine karışıyor ortalık. Biz buraya bir kez daha gelmemiş miydik? Kaç kez daha düşecektik? Yaşamamış mıydık sanki tüm bunları? Belli ki, varlık, “olmakta olan” olarak adlandırdığı bir aynada kendini seyreyliyor. Ben bahaneyim, sen bahane ona. Ya da ben ve sen hariç her şey bahane.

Seyreyliyor ama bakışında görmekten eser yok. Sağır o, tad  ve koku körü… Dokunamaz birine. Sadece kendi yarattığı an’ın ihtişamında tutsak, dalıyor hiçten bile az olan bir bilinmeze. Tüm sözcükler yabancı o’na – kendine şaşırıyor ya bu yüzden. Kendi olmaklığın ta kendisine… Varlığının, yanılgıyla pekişip durmasını duyumsamak neşelendiriyor, tek tesellisi. Kim anlayabilir sanki o’nu? Ben’i ya da sen’i? Kim?